Two Treatises of Government

John Locke's "Two Treatises of Government" is een invloedrijk werk van politieke filosofie dat verschenen is in 1689, onder een anonieme publicatie. In dit boek stelt Locke zichzelf op als een strijder tegen de opvattingen van Sir Robert Filmer en zijn "Patriarcha", waarin Filmer betoogt dat de burgermaatschappij is gebaseerd op een goddelijke, patriarchale autoriteit. In het eerste deel van "Two Treatises", genaamd "Book I", weerlegt Locke de argumenten van Filmer met een scherpe kritiek op zijn bijbelse verantwoording voor de monarchie. Dit leidt tot Locke's conclusie dat geen enkele regering legitiem is op basis van het recht van de koning dat vanuit de godheid wordt gerechtvaardigd.

Het tweede deel, "Book II", biedt een gedetailleerde uiteenzetting van Locke’s theorie over de burgermaatschappij. Locke begint met het schetsen van de staat van de natuur, een kwalitatief stabiele toestand waarin alle mensen gelijk zijn geschapen door God. Deze visie staat in schril contrast met Thomas Hobbes' voorstelling van de natuurtoestand als een constante oorlog van ieder tegen ieder. Locke legt uit hoe eigendom en beschaving ontstaan en benadrukt dat de enige legitieme regeringen die zijn waarvoor de mensen hun toestemming hebben gegeven. Dit idee van maatschappelijke instemming vormt de basis voor Locke's rechtvaardiging van het recht van de massa om een regering die niet naar hun wil handelt, omver te werpen.

In tegenstelling tot zijn eerdere, conservatieve geschriften, zoals "Two Tracts on Government" en de "Fundamental Constitutions of Carolina", reflecteert "Two Treatises" Locke's evolutie naar een meer liberale en revolutionaire denkwijze, gevoed door de politieke context van zijn tijd. Locke schreef dit werk tijdens de Exclusion Crisis en later in de schaduw van de Glorious Revolution van 1688, waar hij een sleutelrol speelt in het rechtvaardigen van de troonopvolging van William III.

Daarnaast bevat het verhaal "De kolonel krijgt nooit post", een tragikomische roman van Gabriel García Márquez. Het vertelt het verhaal van een kolonel die de zware last moet dragen van armoede en de zorg voor zijn astmatische vrouw. Zijn enige trots is zijn magere vechthaan, dat symbool staat voor het trotseren van ellende en wanhoop. Márquez beschouwt deze korte roman als zijn meest geslaagde boek, waarin humor en tragedie samenkomen in een aangrijpende vertelling.

Deze twee werken bieden een rijke reflectie op onderwerpen als macht, rebellie en menselijke waardigheid, en blijven tot op de dag van vandaag relevant in politieke en literaire discussies.