Theo Jörgensmann & Ole? Brothers Alchemia (CD)

Misschien verrassend voor een conceptualist als Jörgensmann, lijken de "straightahead" jazzers Tony Scott en Buddy De Franco nu zelfs nog relevanter voor onze geactualiseerde perceptie van Alchemia. Beiden waren krachtige klarinettisten die idiosyncratische frasering en een harmonische bite brachten in solo's die balanceerden op het randje van vrijheid. Het meest indrukwekkende aspect van Alchemia, in mijn oren, is de extatische, elastische vrijheid van lijn en ontwerp van het trio. Vloeiende interne tempowisselingen creëren spontane vormen en intensiveren het momentum, terwijl de drie tegen elkaar opduwen en elkaar uitlijnen. In momenten van bijna transparante textuur zweven en draaien hun lijnen als figuren in een Calder-mobiel, maar naarmate het energieniveau stijgt, worden ze dikker en tuimelen ze in een responsieve wrijving. Op de manier van Scott en De Franco gebruikt Jörgensmann een opmerkelijke snelheid, vaardigheid en vindingrijkheid om te ontsnappen aan de suggestie van maatstrepen als aanduidingen van tijd, terwijl hij de bop-clichés vermijdt die aan de impliciete harmonieën kleven. Alchemia is treffend getiteld - het proces van het transformeren van iets gewoons in iets kostbaars is hoorbaar in elke keuze, elk gebaar, elke beweging die het trio maakt. - Art Lange?