New Century Saxophone Quartet Die Kunst Der Fuge (CD)
Beschrijving
Bol Partner
Wanneer men met mensen binnen en buiten de klassieke muziekwereld praat over de mogelijkheid om J.S. Bachs "Die Kunst der Fuge" (De Kunst der Fuga, BWV1080) met mensen binnen en buiten de klassieke muziekwereld, komt steevast vroeg in het gesprek de vraag naar het spelen van dit grote meesterwerk op saxofoons naar voren! De saxofoon werd immers pas bijna 100 jaar na Bachs dood uitgevonden. Er zijn echter twee interessante punten die elke bezorgdheid over de geschiktheid van de muziek van Bach voor de saxofoon zouden moeten wegnemen. Ten eerste, Bach, die bekend stond als een man van precisie wat instrumentatie en andere muzikale zaken betreft, gaf geen instrumentatie aan voor "De Kunst van Fuga." Ook zijn zoon C.P.E. Bach, aan wie hij dit, zijn laatste werk, dicteerde, deed dat niet. Ten tweede is het saxofoonkwartet het enige moderne kamerensemble dat is ontworpen als een echt consort. De hele familie, van sopranino tot contrabas, werd door de maker, Adolphe Sax, opgevat als een uitbreiding van één enkel akoestisch ontwerp, uniform en complementair over het hele bereik. Zo vormen de sopraan-, alt-, tenor- en baritonsaxofoons een zuiver consortium, dat van boven tot onder consistenter is in klankkleur dan het koper- of houtblazerskwintet, en zelfs het strijkkwartet. Het was in feite een lid van een van 's werelds bekendste strijkkwartetten die de NCSQ ervan overtuigde om naar deze muziek te kijken, wat uiteindelijk tot deze opname leidde. In 1994 traden het New Century Saxophone Quartet en het Julliard String Quartet op opeenvolgende avonden in het Ambassador Auditorium in Los Angeles. In een gesprek achter de schermen stelde de cellist van Juilliard, Joel Krosnick, voor dat New Century "The Art of Fugue" zou onderzoeken, omdat hij dacht dat het goed zou passen bij de sonoriteit van een saxofoonkwartet. Dit was niet de eerste keer dat het kwartet dit hoorde. Vijf jaar eerder, in 1989, had Philip Dunigan, de bekende fluitist en leraar aan de North Carolina School of the Arts, het kwartet ook aangemoedigd om "The Art of Fugue" te spelen, maar er was het advies van een tweede groot musicus, Krosnick, voor nodig om het kwartet zijn natuurlijke aarzeling om deze uitdaging aan te gaan, te doen overwinnen.
Wanneer men met mensen binnen en buiten de klassieke muziekwereld praat over de mogelijkheid om J.S. Bachs "Die Kunst der Fuge" (De Kunst der Fuga, BWV1080) met mensen binnen en buiten de klassieke muziekwereld, komt steevast vroeg in het gesprek de vraag naar het spelen van dit grote meesterwerk op saxofoons naar voren! De saxofoon werd immers pas bijna 100 jaar na Bachs dood uitgevonden. Er zijn echter twee interessante punten die elke bezorgdheid over de geschiktheid van de muziek van Bach voor de saxofoon zouden moeten wegnemen. Ten eerste, Bach, die bekend stond als een man van precisie wat instrumentatie en andere muzikale zaken betreft, gaf geen instrumentatie aan voor "De Kunst van Fuga." Ook zijn zoon C.P.E. Bach, aan wie hij dit, zijn laatste werk, dicteerde, deed dat niet. Ten tweede is het saxofoonkwartet het enige moderne kamerensemble dat is ontworpen als een echt consort. De hele familie, van sopranino tot contrabas, werd door de maker, Adolphe Sax, opgevat als een uitbreiding van één enkel akoestisch ontwerp, uniform en complementair over het hele bereik. Zo vormen de sopraan-, alt-, tenor- en baritonsaxofoons een zuiver consortium, dat van boven tot onder consistenter is in klankkleur dan het koper- of houtblazerskwintet, en zelfs het strijkkwartet. Het was in feite een lid van een van 's werelds bekendste strijkkwartetten die de NCSQ ervan overtuigde om naar deze muziek te kijken, wat uiteindelijk tot deze opname leidde. In 1994 traden het New Century Saxophone Quartet en het Julliard String Quartet op opeenvolgende avonden in het Ambassador Auditorium in Los Angeles. In een gesprek achter de schermen stelde de cellist van Juilliard, Joel Krosnick, voor dat New Century "The Art of Fugue" zou onderzoeken, omdat hij dacht dat het goed zou passen bij de sonoriteit van een saxofoonkwartet. Dit was niet de eerste keer dat het kwartet dit hoorde. Vijf jaar eerder, in 1989, had Philip Dunigan, de bekende fluitist en leraar aan de North Carolina School of the Arts, het kwartet ook aangemoedigd om "The Art of Fugue" te spelen, maar er was het advies van een tweede groot musicus, Krosnick, voor nodig om het kwartet zijn natuurlijke aarzeling om deze uitdaging aan te gaan, te doen overwinnen.
FnacChannel Classics J.S.Bach: Die Kunst Der Fuge
Prijshistorie
Prijzen voor het laatst bijgewerkt op: