Moody Blues Long..
Beschrijving
Bol Partner
Long Distance Voyager is het tiende studioalbum van The Moody Blues, uitgebracht als langspeelplaat begin jaren tachtig. Het album wordt gezien als een belangrijke mijlpaal in de discografie van de band omdat het de eerste plaat was waarop toetsenist Patrick Moraz meespeelde, die Mike Pinder verving. Moraz bracht een modernere toets naar het kenmerkende geluid van de groep, waardoor het album een eigentijdse frisheid kreeg zonder de typische symfonische en dromerige sfeer van The Moody Blues te verliezen. Het genre van Long Distance Voyager laat zich het beste omschrijven als progressieve rock met duidelijke invloeden uit de symfonische pop en een vleugje rock van begin jaren tachtig. De band weet oude elementen als rijke orkestrale arrangementen en melancholische melodieën te combineren met strakkere, wat meer popgeoriënteerde producties. De inzet van een uitgebreide stringsectie, gearrangeerd door Pip Williams, onderstreept deze symfonische klanken en geeft het geheel extra diepgang. Op artistiek vlak is Long Distance Voyager deels opgebouwd als conceptalbum. Ongeveer de helft van de nummers draait rondom het thema van de ‘voyager’, terwijl de laatste drie nummers een mini-suite vormen die een theatrale sfeer oproept met verwijzingen naar circus en rock-‘n-roll-chaos achter de schermen. Deze balans tussen thematische diepgang en losstaande songs zorgt voor een afwisselende luisterervaring. Enkele opvallende tracks op het album zijn 'The Voice' en 'Gemini Dream'. 'The Voice' opent de plaat en wordt gekenmerkt door sfeervolle synths en sterke harmonieën, terwijl 'Gemini Dream' juist een energiekere, meer poprockgerichte koers vaart en een van de succesvolste singles is van de band uit deze periode. Ook het nummer 'Talking Out of Turn' valt op door zijn uitgewerkte compositie en meeslepende opbouw. Deze nummers illustreren het vermogen van The Moody Blues om melodieuze kracht, poëtische teksten en hedendaagse productie te verweven. Commercieel was Long Distance Voyager zeer succesvol. Het album bereikte de hoogste regionen van de Amerikaanse hitlijsten en versterkte de positie van de band als relevante act in het veranderende pop- en rocklandschap. Tegelijkertijd bleef de band hun trouwe aanhang aanspreken met eerlijke emotie en muzikale verbeeldingskracht. Als langspeelplaat biedt Long Distance Voyager niet alleen een muzikaal document uit het begin van de jaren tachtig, maar laat het daarnaast horen hoe een gevestigde band zichzelf muzikaal opnieuw kan uitvinden zonder het eigen geluid te verloochenen. The Moody Blues bewijzen met dit album hun meesterschap in het balanceren van progressiviteit en herkenning, waardoor Long Distance Voyager tot een van de hoekstenen van hun oeuvre behoort.
Long Distance Voyager is het tiende studioalbum van The Moody Blues, uitgebracht als langspeelplaat begin jaren tachtig. Het album wordt gezien als een belangrijke mijlpaal in de discografie van de band omdat het de eerste plaat was waarop toetsenist Patrick Moraz meespeelde, die Mike Pinder verving. Moraz bracht een modernere toets naar het kenmerkende geluid van de groep, waardoor het album een eigentijdse frisheid kreeg zonder de typische symfonische en dromerige sfeer van The Moody Blues te verliezen. Het genre van Long Distance Voyager laat zich het beste omschrijven als progressieve rock met duidelijke invloeden uit de symfonische pop en een vleugje rock van begin jaren tachtig. De band weet oude elementen als rijke orkestrale arrangementen en melancholische melodieën te combineren met strakkere, wat meer popgeoriënteerde producties. De inzet van een uitgebreide stringsectie, gearrangeerd door Pip Williams, onderstreept deze symfonische klanken en geeft het geheel extra diepgang. Op artistiek vlak is Long Distance Voyager deels opgebouwd als conceptalbum. Ongeveer de helft van de nummers draait rondom het thema van de ‘voyager’, terwijl de laatste drie nummers een mini-suite vormen die een theatrale sfeer oproept met verwijzingen naar circus en rock-‘n-roll-chaos achter de schermen. Deze balans tussen thematische diepgang en losstaande songs zorgt voor een afwisselende luisterervaring. Enkele opvallende tracks op het album zijn 'The Voice' en 'Gemini Dream'. 'The Voice' opent de plaat en wordt gekenmerkt door sfeervolle synths en sterke harmonieën, terwijl 'Gemini Dream' juist een energiekere, meer poprockgerichte koers vaart en een van de succesvolste singles is van de band uit deze periode. Ook het nummer 'Talking Out of Turn' valt op door zijn uitgewerkte compositie en meeslepende opbouw. Deze nummers illustreren het vermogen van The Moody Blues om melodieuze kracht, poëtische teksten en hedendaagse productie te verweven. Commercieel was Long Distance Voyager zeer succesvol. Het album bereikte de hoogste regionen van de Amerikaanse hitlijsten en versterkte de positie van de band als relevante act in het veranderende pop- en rocklandschap. Tegelijkertijd bleef de band hun trouwe aanhang aanspreken met eerlijke emotie en muzikale verbeeldingskracht. Als langspeelplaat biedt Long Distance Voyager niet alleen een muzikaal document uit het begin van de jaren tachtig, maar laat het daarnaast horen hoe een gevestigde band zichzelf muzikaal opnieuw kan uitvinden zonder het eigen geluid te verloochenen. The Moody Blues bewijzen met dit album hun meesterschap in het balanceren van progressiviteit en herkenning, waardoor Long Distance Voyager tot een van de hoekstenen van hun oeuvre behoort.
Fnacorigineel album - Verschenen op 26/07/2018 - bij Universal Music
Prijshistorie
Prijzen voor het laatst bijgewerkt op: