Masumi Nagasawa & Cecilia Bernardini Spohr: 3 Sonatas For Harp And Violin (Super Audio CD)
Beschrijving
Bol
In 1805 werd de 21-jarige Louis Spohr op grond van zijn briljante en expressieve spel benoemd tot Konzertmeister aan het hertogelijke hof in Gotha. Tegen die tijd begon hij zich ook als componist te profileren, en tijdens zijn jaren aan het hof zou hij verschillende stukken voor de harp aan zijn lijst van werken toevoegen, geïnspireerd door de jonge harpiste Dorette Scheidler. Spohr herinnerde zich later zijn reactie op haar spel: 'Ik was zo diep ontroerd dat ik mijn tranen nauwelijks kon bedwingen ... Ik ging weg - maar mijn hart bleef achter! Slechts enkele maanden later waren de twee daadwerkelijk getrouwd en begon Spohr werken te componeren die het repertoire zouden vormen tijdens toekomstige concertreizen. Dorette Spohr bespeelde een zogenaamde single-action pedaalharp van een soortgelijk type als het instrument dat op deze schijf wordt gebruikt. De single-action pedaalharp werd al snel vervangen door het double-action pedaalsysteem en was het meest geschikt voor het spelen in vlakke toonsoorten. Omdat Spohr zijn vioolpartijen liever in scherpe toonsoorten schreef, waardoor de open snaren konden resoneren, paste hij de methode toe om de harp een halve toon lager te stemmen, wat als bijkomend voordeel had dat de spanning op de snaren afnam. De Sonates Opp 113-115, in D en G groot, hebben daarom harppartijen in respectievelijk Es en A groot. Door haar delicate constructie en snaarvoering heeft de single-action harp een aparte zilverkleurige klokachtige klank en deze sonates behoren tot de laatste belangrijke werken die er specifiek voor geschreven zijn. Ze zijn ook de meest veeleisende, maar het is duidelijk dat Spohr ze bedoeld heeft om niet alleen de technische vaardigheid van de twee kunstenaars te tonen, maar ook hun muzikale expressiviteit. De uitvoerenden hier zijn Masumi Nagasawa en Cecilia Bernardini, die een bijzondere studie hebben gemaakt van Spohrs geschriften over uitvoeringspraktijk.
In 1805 werd de 21-jarige Louis Spohr op grond van zijn briljante en expressieve spel benoemd tot Konzertmeister aan het hertogelijke hof in Gotha. Tegen die tijd begon hij zich ook als componist te profileren, en tijdens zijn jaren aan het hof zou hij verschillende stukken voor de harp aan zijn lijst van werken toevoegen, geïnspireerd door de jonge harpiste Dorette Scheidler. Spohr herinnerde zich later zijn reactie op haar spel: 'Ik was zo diep ontroerd dat ik mijn tranen nauwelijks kon bedwingen ... Ik ging weg - maar mijn hart bleef achter! Slechts enkele maanden later waren de twee daadwerkelijk getrouwd en begon Spohr werken te componeren die het repertoire zouden vormen tijdens toekomstige concertreizen. Dorette Spohr bespeelde een zogenaamde single-action pedaalharp van een soortgelijk type als het instrument dat op deze schijf wordt gebruikt. De single-action pedaalharp werd al snel vervangen door het double-action pedaalsysteem en was het meest geschikt voor het spelen in vlakke toonsoorten. Omdat Spohr zijn vioolpartijen liever in scherpe toonsoorten schreef, waardoor de open snaren konden resoneren, paste hij de methode toe om de harp een halve toon lager te stemmen, wat als bijkomend voordeel had dat de spanning op de snaren afnam. De Sonates Opp 113-115, in D en G groot, hebben daarom harppartijen in respectievelijk Es en A groot. Door haar delicate constructie en snaarvoering heeft de single-action harp een aparte zilverkleurige klokachtige klank en deze sonates behoren tot de laatste belangrijke werken die er specifiek voor geschreven zijn. Ze zijn ook de meest veeleisende, maar het is duidelijk dat Spohr ze bedoeld heeft om niet alleen de technische vaardigheid van de twee kunstenaars te tonen, maar ook hun muzikale expressiviteit. De uitvoerenden hier zijn Masumi Nagasawa en Cecilia Bernardini, die een bijzondere studie hebben gemaakt van Spohrs geschriften over uitvoeringspraktijk.
FnacIntégrale - Verschenen op 18/05/2018 - bij Bis
Prijshistorie
Prijzen voor het laatst bijgewerkt op: