Mamaleek Vida Blue (LP)

Mamaleek’s album Vida Blue, uitgebracht als LP in 2024, is een eclectisch werk dat genreklassificatie volledig tart. Het album beweegt zich vrij door stijlen als avant-garde rock, jazz, blues, progrock en noise, met invloeden van onder andere folk en southern rock. Mamaleek heeft zijn wortels oorspronkelijk in het black metal genre, maar op Vida Blue is er nagenoeg niets van deze stijl terug te vinden. In plaats daarvan zoeken de broers nadrukkelijk het experiment op, waarbij ze jazz, hiphop, ambient, psychedelia, pop, soul en doowop vermengen tot een onvoorspelbaar muzikaal landschap. De plaat staat in het teken van verlies en rouw. Zo wordt met Vida Blue eer betoond aan het overleden bandlid Eric Livingston en aan Vida Blue, de legendarische Amerikaanse honkbalwerper naar wie het album is vernoemd. Deze melancholische thematiek vormt de rode draad in de rauwe emotie en voortdurende verandering die kenmerkend is voor het album. Mamaleek zet dit om in muziek waarin basslijnen het fundament leggen, maar vaak abrupt worden verstoord door uitbarstingen van fluit en koperblazers. Abrasieve noise, groovende postpunk, van bluesrock afgeleide riffs en dreigende spoken word passages zorgen ervoor dat geen enkel nummer voorspelbaar aanvoelt. Drie tracks springen in het bijzonder uit Vida Blue: 'Tegucigalpa' is het openingsnummer en etaleert de jazzy stijl die de plaat typeert. Het nummer begint met een gitaristische knipoog naar bands als ZZ Top, maar verkent vervolgens met complexe ritmes en improvisatie het terrein tussen rock en jazz. 'Black Pudding Served at the Horn of the Altar' laat een sinistere blues horen die plotseling omslaat in doowop, een onverwachte wending die het muzikale spectrum van het album goed weergeeft. Een andere opvallende track is 'Legion of Bottom Deck Dealers', dat richting het einde van de LP een triest, post-rock sfeer oproept en daarmee de melancholische ondertoon van het album extra kracht geeft. Vida Blue vraagt om een luisteraar die open staat voor muzikale verrassingen en grilligheid. De sfeer wisselt voortdurend tussen destructieve opwellingen, fragmenten van rock’n’roll die direct weer ontmanteld worden, en vocale uitbarstingen die variëren van agoniserend tot croonend. Alles ademt urgentie, vervreemding en het verlangen om nergens te lang bij stil te staan. Ondanks zijn fragmentarische karakter toont het album een diepe muzikaliteit en emotionele gelaagdheid, waarmee Mamaleek zich opnieuw profileert als een van de meest eigenzinnige en innovatieve bands in het experimentele rock- en jazzlandschap.