Malakoff Kowalski I Love You (CD)

Om de kern van wat ik in de studio opneem echt te kunnen bevatten, zoek ik vaak filmsequenties op internet en zet ik het geluid uit om mijn eigen composities met de scènes mee te laten lopen. Deze opnames dienen als een soort tegenwicht voor de muziek en dus, als mijn laatste album Kill Your Babies voelde als een Franse, zwart-wit Nouvelle Vague film uit de jaren '60, dan voelt het nieuwe album meer als een hedendaagse Wes Anderson film in kleur; een film die zich afspeelt in Los Angeles, Tel Aviv en Napoli - en misschien zelfs op een schip op weg naar de Riviera. Natuurlijk roept de keuze om een album de titel I Love You te geven veel vragen op en kan het leiden tot het maken van veel vreselijke fouten. Ik herinner me nog goed dat ongeveer de helft van de plaat al geschetst was en dat ik twijfels had, me afvroeg of ik wel iets nieuws, of in ieder geval überhaupt iets te zeggen had. Rond die tijd, toen ik op YouTube zat, kwam ik Chico Hamilton en John Pisano tegen die Blue Sands speelden op het Newport Jazz Festival in 1958. De fluisterende voodoodrums en een gitaar zo eenvoudig, mooi en vals, zo breekbaar en agressief, leken me iets van deze wereld. Ik wilde onmiddellijk met alles stoppen. Moest ik, van alle mensen, echt een nieuw album maken? Films, Riviera, muziek? Waar sta ik? De dingen werden ingewikkeld. Bovendien was ik gelukkig en verliefd. Is het wel mogelijk om in zo'n toestand te werken? Hoe dan ook, we lagen in elkaars armen en ik zei opeens: 'Ik wil een album maken dat net zo goed en warm aanvoelt als deze omhelzing.' Op zo'n moment doet niets er meer toe. Alle concepten en neuroses die we onderhouden, de problemen van de wereld, de politieke tegenstrijdigheden waarin we leven - allemaal uit de weg voor één uitgestrekt moment. De volgende dag schreef ik How I Think Of You en ik nam het op in drie of vier uur. Ik ging met mijn rug op de vloer liggen - wat ik nooit doe - zodat ik de bas kon voelen resoneren door de houten planken onder me. En ik was zo blij als een kind, me realiserend dat ik eigenlijk nog steeds in staat was om muziek te maken. Ik was hersteld en het kostte me nog maar een paar maanden om de rest van het album af te maken. Het begon allemaal in Los Angeles. Mijn laatste plaat Kill Your Babies had de meest ongelofelijke kritieken gekregen - het leven was goed en privé. Ik zat in de zon, dronk amandelmelk en dacht na over het idee om vegetariër te worden. Toen belde filmregisseur Klaus Lemke me op vanuit Duitsland, om zijn nieuwe film te bespreken waarvoor hij een titelthema nodig had. Het was onze vijfde film samen en we begonnen meteen met het componeren van Blue Magic Berlin tijdens datzelfde telefoongesprek. Maar met de oceaan rechts van me, West Hollywood voor me en het centrum van L.A. links van me, klonk de muziek helemaal niet als Berlijn. Het was een nieuw geluid dat me echt verraste - Amerikaans, Californisch, blauwe magie - en ik realiseerde me dat dit het begin van een nieuw album kon zijn. Ik neuriede een paar maten mee - ik had al een tijdje niet meer gezongen - en ik begon het erg leuk te vinden. Op Mulholland Chocolate Martini veranderde mijn neuriën in een 'doo doo doo' en op een gegeven moment zong ik uiteindelijk Take Some Abuse. Rodriguez, Bob Dylan, Leonard Cohen, Richie Havens? Ik weet het echt niet. Maar het was leuk en in plaats van me te beschermen tegen zonnebrand, was ik in de studio, bezig met zingen. Ik heb veel gereisd in de laatste twee jaar en ik had niet altijd een piano bij de hand, dus speelde ik vaak op de bas en de gitaar die ik bij me had. In feite gebruik ik altijd wat er toevallig in de buurt is. In plaats van echte drums gebruik ik graag oude, enorme koffers die je op vlooienmarkten in elke stad gemakkelijk kunt vinden. In Hamburg stond er een vibrafoon in de studio. In Berlijn kies ik meestal voor een accordeon. Sweet Anna is een liedje dat op deze manier tot stand is gekomen. Ik zat in de huiskamer van romanschrijver Maxim Biller en we waren allebei depressief en verveeld. Plotseling, half dood en half gekscherend, zei hij: 'Kom op, laten we mijn gitaar pakken en samen jammen!' Het zit zo, ik 'jam' niet Nooit en met niemand. Het woord alleen al is een nachtmerrie. Maar hij bleef op mijn zenuwen werken en uiteindelijk sloeg hij zijn gitaar om mijn nek. We waren in zo'n slechte bui dat ik maar wat ben gaan spelen. Maxim bedacht een klein gefloten melodietje, en uiteindelijk waardeerde ik het wel dat ik mijn eigen regels had gebroken. Het laatste stuk voor het album was Carcosa - een piano improvisatie oorspronkelijk opgenomen met een Dictafoon in San Francisco en verloren gegaan in mijn archieven. In Keulen, waar ik aan enkele theaterpartituren werkte, herontdekte ik de opname en deze zeer eenvoudige solotrack groeide uit tot een vrij complex nummer - vergeleken met de rest van mijn muziek. Het heeft iets met jazz te maken - ik noem het Beat Jazz. En ik denk dat dit het beginpunt wordt van mijn volgende plaat. Het is altijd goed als je denkt dat er misschien meer te zeggen is.