Eric Clapton No Reason To Cry (CD) (Remastered)

Bol Partner

No Reason To Cry is het vierde soloalbum van Eric Clapton, dat wereldwijd wordt gerekend tot het genre rock met sterke invloeden van blues-rock en een vleugje country-rock. Dit album verscheen in de tweede helft van de jaren zeventig en werd later opnieuw uitgebracht als geremasterde CD. Het werk markeert een periode waarin Clapton zijn voorkeur voor een meer ontspannen, groepsgerichte sfeer in de studio naar voren bracht. Dat hoor je vooral aan het losse karakter en het 'live'-gevoel van de opnames, onderstreept door de aanwezigheid van prominente gastmuzikanten. Wat het album uniek maakt, is de samenwerking tussen Clapton en verschillende bekende artiesten uit zijn netwerk. Zo is de invloed van leden van The Band duidelijk te horen, onder wie Rick Danko en Richard Manuel, die een belangrijke bijdrage leverden aan het album. Ook Bob Dylan leverde zijn aandeel; hij zingt mee op het nummer "Sign Language", dat van zijn hand afkomstig is. Andere gasten zijn onder meer Ronnie Wood van The Rolling Stones en toetsenist Billy Preston. Muzikaal wisselt No Reason To Cry tussen eigen composities van Clapton en covers of bijdragen van zijn muzikale vrienden. Een van de bekendste tracks is "Hello Old Friend", een warmbloedige, toegankelijke rocksong waarin Clapton terugblikt op een oude vriendschap. Daarnaast springt "Double Trouble" eruit, een doorleefde bluesbewerking die oorspronkelijk geschreven werd door Otis Rush, en die hier door de sfeer en de uitvoering als een van de hoogtepunten van de plaat geldt. Ook "Sign Language", het duet met Bob Dylan, behoort tot de meest bijzondere momenten op het album vanwege de subtiele samenzang en de karakteristieke tekst. Stilistisch gezien handelt het album rondom Claptons voorkeur voor blues en Americana, met soms wat soul- en country-invloeden. De productie voelde destijds opvallend warm en intiem aan, wat mede te danken is aan de locatie: de opnames vonden plaats in een ontspannen sfeer in Malibu, Californië. Mede dankzij deze aanpak kreeg No Reason To Cry een wat losser en organischer geluid dan sommige van Claptons eerdere en latere albums. No Reason To Cry werd gewaardeerd om zijn authentieke sound en sterke samenspel tussen de muzikanten, maar wist ondanks de kwalitatief sterke nummers geen gigantisch commercieel succes te boeken. Toch geldt het voor velen als een subtiele klassieker en een belangrijk document in Claptons solocarrière, mede door de ingetogen uitvoeringen en de bijzondere lijst gastmuzikanten. De geremasterde CD-uitgave biedt een helderder en rijker geluid, waardoor het tijdsbeeld en het muzikale vakmanschap van Clapton en zijn band nog duidelijker tot hun recht komen.

Fnac

Polydor No Reason To Cry