een luchtbel in vluchtige rivier

In weerwil van de gangbare opvatting dat poëzie onvertaalbaar is, gelooft Jean Pierre Rawie dat elk gedicht uiteindelijk te vertalen is, hoewel het soms enige tijd kan duren voordat gedicht en vertaler elkaar vinden. Dit geeft de vertaalde poëzie een eigen karakter en maakt het een langdurig proces dat de aandacht en toewijding van de vertaler vereist.

Een luchtbel in een vluchtige rivier

In zijn bundel *Een luchtbel in een vluchtige rivier* heeft Rawie, ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag, een aantal van zijn meest indrukwekkende vertalingen verzameld. Deze volume biedt naast de dichtwerken zelf ook uitgebreide toelichtingen die de lezer inzicht geven in de context van de vertalingen. Rawie bespreekt niet alleen de omstandigheden waaronder de vertalingen zijn ontstaan, maar deelt ook interessante weetjes over de oorspronkelijke dichters en de periodes waarin zij leefden. Bovendien gaat hij dieper in op de vorm en structuur van de gedichten.

Deze bundel is essentieel voor de echte poëzieliefhebber, aangezien Rawie zijn passie voor vertalen al vele decennia met geestdrift en talent uitvoert. Hij volgt hierin de wijsheid van Dante Gabriel Rossetti: "a good poem should not be turned into a bad one." Hierdoor streeft Rawie naar een vertaling die de schoonheid en betekenis van het origineel zo waarheidsgetrouw mogelijk vastlegt.

Over Jean Pierre Rawie

Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 1951) behoort tot de meest gewaardeerde dichters van Nederland. Zijn bundel *Onmogelijk geluk* is een van de succesvolste dichtbundels aller tijden en vormt een mijlpaal in de Nederlandse poëzie. In 2008 ontving hij de Charlotte Köhler Prijs voor zijn gehele oeuvre, waarmee zijn impact op de literatuur werd erkend. Zijn laatste dichtbundel, *Handschrift*, toont zijn voortdurende ontwikkeling als dichter en zijn vermogen om zichzelf in nieuwe richtingen te bewegen.

Kritische Ontvangsten

Recensies over Rawie’s werk wijzen op een evolutie in zijn schrijfstijl. Zo wordt er opgemerkt dat hij aan het eind van de jaren tachtig melancholischer en minder ironisch werd, terwijl hij zijn studentikoze toon verving door een gestileerdere en meer doorleefde behandeling van thema’s. De perfectie waarmee hij zijn regels op maat snijdt, zonder lusjes of knopen die afleiden, wekt bewondering. Kritieken onderschrijven dat Rawie het levende bewijs is dat een dichter het beste zijn eigen weg kan volgen, los van de heersende literaire kritiek.

Met *Een luchtbel in een vluchtige rivier* biedt Jean Pierre Rawie een waardevolle bijdrage aan de poëzie, niet alleen in vorm, maar ook in inhoud en betekenis.