Dresdner Philharmonie & Herbert Kegel Berlioz: Symphonie Fantastique (CD)

De dirigent Herbert Kegel had een instinctieve flair voor het ontrafelen van klank om de ruimte te vullen en maakte daarom ten volle gebruik van de uitzonderlijke akoestiek van de Lukaskirche in Dresden, die zijn vaste opnamestudio werd (voor het label Eterna). De uitdaging daar was het bereiken van een fijn uitgebalanceerde samensmelting van klanken en volledige hoorbaarheid in de tutti-gedeelten - Herbert Kegel heeft immers nooit de weelde nagestreefd die met Karajan wordt geassocieerd. Men zou kunnen zeggen dat de compositie onder een akoestisch vergrootglas is gelegd om weinig gewaardeerde details naar voren te brengen (b.v. secundaire delen die vaak over het hoofd worden gezien). Hoewel Kegel met zijn fijn genuanceerde stijl contrasten in klank en dynamiek wil ontwikkelen, lijkt zijn agogiek nooit willekeurig, maar altijd in lijn met het formele verloop van de muziek. Uit de tracklist blijkt duidelijk dat deze opnieuw uitgebrachte opname een van de traagste uit zijn discografie is, zonder dat dit in enig stadium van de luisterervaring merkbaar is: men zou kunnen zeggen dat de compositie onder een akoestisch vergrootglas is gelegd om details naar voren te brengen die weinig worden gewaardeerd (bijvoorbeeld secundaire delen die vaak over het hoofd worden gezien). Hoewel Kegel met zijn fijn genuanceerde stijl zowel klankcontrasten als dynamiek wil ontwikkelen, lijkt zijn agogiek nooit willekeurig, maar altijd in lijn met het formele verloop van de muziek.