Various Artists Kampe: Arien/Zitronen (CD)

De Amerikaanse literatuurwetenschapper Harold Bloom de ndeed het woord Ein ussangst (angst voor in uentie) als de angst voor in uentiële tradities, of het gewicht van de traditie dat op de schouders van kunstenaars drukt. Hij ontwikkelde daarbij het beeld van een kunstenaar die zo geïntimideerd is door het werk van zijn voorgangers dat hij nauwelijks in staat is zijn eigen gedachten te uiten. Het enige realistische alternatief, zo stelde hij, was de 'liquidatie van het verzet': een vorm van symbolische patriciërsmoord. Hoewel Bloom dit toepaste op de literatuur, kan het ook worden toegepast op andere kunstgebieden - met name de (nieuwe) muziek zou kunnen worden gezien als een voortzetting van dergelijke daden, waarbij patriarchen vaak voor dood zijn verklaard, zodat de geboorte van hun nakomelingen des te effectiever is. Gordon Kampe hoeft zijn voorouders echter niet metaforisch te verwerpen om zijn muziek te schrijven. de stuwende kracht van mijn muziek vormt in mijn geval een positieve invloed', aldus Kampe. Zijn ongeremd gebrachte in u-ces zijn inderdaad heterogeen en komen vaak voort uit 'de sfeer van restjes en opgeleukte ideeën'. Ze bestaan uit "dingen - klanken of tonen - die er al waren, maar die het waard zijn om opnieuw gehoord en onderzocht te worden voor het heden" De herkomst van dergelijk materiaal is uiteenlopend: van de klassiek-romantische muziektraditie, tot literaire of filmische bronnen, maar ook uit de gebieden die vaak als 'populair' worden bestempeld en die gewoonlijk een taboe vormen voor mensen met een sentimentele esthetiek. Gordon Kampe hecht geen waarde aan opzettelijk spirituele muziek die haar "transcendentie" verkrijgt door het incorporeren van elementen uit de hoge cultuur, of door te trachten de luisteraar te infecteren door een kunstzinnig gevoel van verheffing. Zijn muziek is juist het tegenovergestelde: direct, openhartig en zorgeloos. Titels als Schmackes, Butter und Fische (Oomph, boter en vis) of Gassenhauermaschinensuite (Suite van de populaire melodiemachine) geven net zo'n goed beeld van Kampe's vermijding van het pretentieuze als zijn uitvoeringsaanwijzingen, waaronder 'bonkend en brommerig', 'steeds zwaarder' of 'vol wortels'. Hoewel het verleidelijk is om hier een element van provocatie te vermoeden, is Kampe geen beeldenstormer. Zijn compositiestijl volgt geen impuls om zich tegen een bepaald muzikaal genre of stroming te verzetten - het is gewoon het resultaat van een aandachtig, esthetisch waarnemingsvermogen dat een wonderlijke inventiviteit articuleert. Dit stelt Kampe op zijn beurt in staat om de wereld op muziek te zetten. Het woord 'wereld' is hier bedoeld in de zin van Ludwig Wittgenstein - het verwijst naar alles in het bestaan, inclusief tegenstrijdigheden, discrepanties en absurditeiten. Niets wordt uitgesloten: de termen 'inadequaat' of 'illegitiem' zijn Kampe vreemd. Dit vormt de basis van zijn verlangen om esthetische toegang te verlenen tot de alledaagse wereld om ons heen. componeren is voor mij een spel', zegt Kampe, 'met voorwerpen die - van een afstand - niet bij elkaar lijken te horen. Maar in het proces van componeren kan alles waar je je handen op kunt leggen worden samengevoegd - zolang het maar niet wegloopt!'