The Last Laugh
Beschrijving
Bol Partner
Bij het herzien van een persbericht voor het laatste album van de Nightingales, Four Against Fate, herinnerden we ons de aarzelende verwachting voor de aanstaande King Rocker, een filmdocumentaire van Robert Lloyd en Nightingales, gemaakt door Michael Cumming en Stewart Lee. Na veertig jaar activiteit hadden Robert en de band gehypte opnames verloren zien gaan, weinig commercieel succes. Royalty's? Ha. Toch was de reactie op King Rocker meteen positief. Fab-recensies in overvloed, een lang proces om de hoofdrechten terug te krijgen, wat leidde tot een reeks uitgebreide heruitgaven met Fire. Een drie keer uitgestelde tour vond uiteindelijk plaats, naar volle zalen. Het was een heel goed jaar. De band voelde een zekere mate van angst voorafgaand aan de sessies, die plaatsvonden in de Elefante Studios in Valencia. Met bassist Andi Schmid geïsoleerd tijdens Covid, was de band nog begonnen met het uitwerken van individuele ruwe schetsen, die meestal in een periode van maanden tot liedjes werden geslagen. Ze gingen blind een nieuwe studio in, met een nieuwe producer, Jorge Bernabe, zonder repetities. . . en produceerde een top-to-bottom meesterwerk. Dertig seconden later is "Sunlit Uplands" al een klassieker die Fliss Kitson's toegenomen songwritingkracht en de kerndichotomie van de beste nummers van de groep laat zien: pervers als fuck, catchy als fuck. I Love CCTV wordt benadrukt door een fantastische Jim Smith astrale-garage gitaarriff. . . en dat is een een-tweetje dat maar weinig albums ooit evenaren, laat staan over te dragen aan de aanhankelijke "Frances Sokolov", Robert's ode aan mentor Vi Subversa, de speeltuin-riff die "Spread Yourself Out" en vervolgens "Bloody Breath", de beste onderstreept inkapseling van al het genie van de band in het ontwikkelen van een soort "pop" die geen enkele andere combo ooit heeft gekraakt. Andere hoogtepunten zijn de scheve mysterieuze schoonheid van "Magical Left Foot", de hoofse raver van "I Need The Money At The Time" met een prachtige motorische groove aangedreven door bassist Andi Schmid, en het album afsluiter, "My Sweet Friend", een rockabilly slaapliedje dat klinkt als een magische outtake van Robert's enige echte soloalbum. Het is een kurkapparaat, het is een wonder, het is de beste Nightingales-plaat tot nu toe. Probeer het te ontkennen.
Beschrijving
(2)
Bij het herzien van een persbericht voor het laatste album van de Nightingales, Four Against Fate, herinnerden we ons de aarzelende verwachting voor de aanstaande King Rocker, een filmdocumentaire van Robert Lloyd en Nightingales, gemaakt door Michael Cumming en Stewart Lee. Na veertig jaar activiteit hadden Robert en de band gehypte opnames verloren zien gaan, weinig commercieel succes. Royalty's? Ha. Toch was de reactie op King Rocker meteen positief. Fab-recensies in overvloed, een lang proces om de hoofdrechten terug te krijgen, wat leidde tot een reeks uitgebreide heruitgaven met Fire. Een drie keer uitgestelde tour vond uiteindelijk plaats, naar volle zalen. Het was een heel goed jaar. De band voelde een zekere mate van angst voorafgaand aan de sessies, die plaatsvonden in de Elefante Studios in Valencia. Met bassist Andi Schmid geïsoleerd tijdens Covid, was de band nog begonnen met het uitwerken van individuele ruwe schetsen, die meestal in een periode van maanden tot liedjes werden geslagen. Ze gingen blind een nieuwe studio in, met een nieuwe producer, Jorge Bernabe, zonder repetities. . . en produceerde een top-to-bottom meesterwerk. Dertig seconden later is "Sunlit Uplands" al een klassieker die Fliss Kitson's toegenomen songwritingkracht en de kerndichotomie van de beste nummers van de groep laat zien: pervers als fuck, catchy als fuck. I Love CCTV wordt benadrukt door een fantastische Jim Smith astrale-garage gitaarriff. . . en dat is een een-tweetje dat maar weinig albums ooit evenaren, laat staan over te dragen aan de aanhankelijke "Frances Sokolov", Robert's ode aan mentor Vi Subversa, de speeltuin-riff die "Spread Yourself Out" en vervolgens "Bloody Breath", de beste onderstreept inkapseling van al het genie van de band in het ontwikkelen van een soort "pop" die geen enkele andere combo ooit heeft gekraakt. Andere hoogtepunten zijn de scheve mysterieuze schoonheid van "Magical Left Foot", de hoofse raver van "I Need The Money At The Time" met een prachtige motorische groove aangedreven door bassist Andi Schmid, en het album afsluiter, "My Sweet Friend", een rockabilly slaapliedje dat klinkt als een magische outtake van Robert's enige echte soloalbum. Het is een kurkapparaat, het is een wonder, het is de beste Nightingales-plaat tot nu toe. Probeer het te ontkennen.
Fnacorigineel album - Verschenen op 21/10/2022
Productspecificaties
Prijshistorie
Prijzen voor het laatst bijgewerkt op:
Gerelateerde producten
Naar shop
