The Cure 4:13 Dream (CD)

4:13 Dream is het dertiende studioalbum van de Britse band The Cure, geproduceerd door Robert Smith en Keith Uddin. Het album verscheen in het jaar 2008 en markeert een nieuwe fase na hun eerdere iconische werk uit de jaren tachtig en negentig. The Cure staat sinds het begin bekend om hun melancholische, alternatieve en vaak sombere geluid, en ook dit album past binnen het alternatieve rockgenre met subtiele verwantschap aan postpunk en pop. De sfeer die kenmerkend is voor The Cure is duidelijk aanwezig: romantiek, tragiek en een zekere magische melancholie voeren de boventoon. De opnames voor 4:13 Dream waren oorspronkelijk bedoeld voor een dubbelalbum. Uiteindelijk werd het een enkele CD, waardoor een aanzienlijk aantal nummers niet werd uitgebracht. Dit heeft het karakter van het album beïnvloed; er klinkt, ondanks de herkenbare Cure-sound, een zekere afstandelijkheid en een minder gevarieerde emotiespreiding dan aanvankelijk de bedoeling was. De band was op dit moment een vierkoppige formatie met Simon Gallup op bas, Porl Thompson op gitaar en Jason Cooper achter de drums, waarbij de terugkeer van Thompson het klassieke Cure-geluid versterkte. Muzikaal combineert 4:13 Dream verschillende stijlelementen: van donkere, langzame opbouwen tot meer directe popnummers. Het album opent met 'Underneath the Stars', een track die zich langzaam uitstrekt in een echo van gitaarakkoorden en een atmosferische, bijna filmische sfeer neerzet. Dit nummer zet direct de toon voor het album en laat de intieme, mysterieuze kant van The Cure horen. Een andere opvallende track is 'The Only One', die hoort tot het meer toegankelijke, popgerichte werk van de band. Hier laat Smith zijn meer speelse en lichtvoetige vocale kant zien, wat zorgt voor een zekere frisheid binnen het verder melancholische geluid. De tekstuele inhoud is zoals altijd bij The Cure gevoed door thema’s als liefde, verlangen en existentialistische twijfels. 'The Perfect Boy' is een goed voorbeeld van Smiths herkenbare schrijfstijl; hij speelt met de grenzen tussen verlangen en teleurstelling, en weet door zijn unieke stem expressie te geven aan gevoelens die tegelijkertijd universeel en persoonlijk zijn. Het nummer is energieker, met typische Cure-elementen, zoals de karakteristieke gitaarmelodieën en een springerig ritme. Een derde noemenswaardig lied is 'Sleep When I'm Dead', dat oorspronkelijk uit een eerdere periode van de band stamt en dat een brug slaat tussen het meer experimentele en het herkenbare Cure-oeuvre. Wat opvalt aan 4:13 Dream is dat de muziek iets rauwer en minder gepolijst klinkt dan op de klassieke albums van The Cure. Het album bevat zowel dromerige melodieën als stevigere, meer chaotische passages. De productie is groots en er is veel ruimte voor geluidsexperimenten—soms leidt dit tot een muur van geluid, andere keren klinkt de muziek subtieler en zeer sfeervol. De vocals van Smith zijn soms ver naar achter gemixt, waardoor het geheel meer een soundscape wordt dan een traditioneel songgerichte rockplaat. De ontvangst van 4:13 Dream was gemengd. Critici prezen de speelse, ambitieuze productie en Smiths vastberaden creativiteit, maar merkten tegelijkertijd op dat het album veel overeenkomsten vertoont met eerder werk en soms te vertrouwd klinkt. Toch bewijst het album dat The Cure, ook decennia na hun debuut, de flexibiliteit heeft om te vernieuwen zonder hun unieke identiteit te verliezen. Het is een veelzijdige, sfeervolle plaat waarin klassiekers als 'Underneath the Stars', 'The Only One' en 'The Perfect Boy' de band nog steeds op hun best laten horen.