Tame Impala Lonerism

Lonerism van Tame Impala is het tweede studioalbum van de Australische band, uitgebracht in het begin van het vorige decennium en leverbaar als een 2 LP-uitgave. Het album wordt vaak geschaard onder het genre psychedelische rock, met duidelijke invloeden uit de pop, elektronica en glamrock. Kenmerkend aan dit album is de intensieve inzet van synthesizers en samples, die samen met de typische galmende gitaarpartijen en de dromerige stem van frontman Kevin Parker een zinnelijke, ruimtelijke sound creëren. Centraal staat het thema van isolement en introspectie, waarbij Kevin Parker als tekstschrijver diep graaft in gevoelens van afzondering, sociale afstand en innerlijke onrust. De muziek ondersteunt deze thematiek op ingenieuze wijze: ambient geluiden en reverb zorgen voor een gevoel van afstand, terwijl de melodieën aanstekelijk en soms zelfs euforisch aandoen. Dit zorgt voor een interessante spanning op het album, waarbij oprechte melancholie hand in hand gaat met pakkende, bijna poppy hooks. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer 'Be Above It,' dat het album opent. Hierin herhaalt Parker als een mantra de woorden 'gotta be above it,' begeleid door stuwende drums en etherische geluidsgolven. Het nummer zet direct de toon van het album: een poging om mentaal boven de uitdagingen en het isolement uit te stijgen, terwijl de muziek juist de zwaarte van die strijd voelbaar maakt. Een ander opvallend nummer is 'Elephant,' dat zich met zijn strakke ritme en rauwe gitaarriffs onderscheidt als een van de meest energieke tracks van de plaat. De tekst is licht spottend en richt zich op een zelfverzekerd, bijna grotesk personage, wat zorgt voor een ironische noot te midden van de verder introspectieve sfeer. Muzikaal grijpt het nummer terug op glamrock en garage, maar blijft door de productie en mengeling van stijlen onmiskenbaar Tame Impala. Ook het nummer 'Why Won’t They Talk to Me?' is exemplarisch voor de thematiek van Lonerism. Hierin reflecteert Parker op zijn moeite met sociale contacten en het verlangen naar erkenning. De melancholische melodielijn, gecombineerd met synths en een subtiele beat, maakt het tot een van de meest meeslepende momenten van het album. Lonerism wordt gezien als een natuurlijk vervolg op het eerdere werk van Tame Impala, maar onderscheidt zich door de grotere rol van elektronische elementen en de meer open, ruimtelijke productie. Het schept een eigen universum waarin de luisteraar wordt meegenomen in de gedachtenwereld van de eenzame observator. Ondanks de soms zwaarmoedige onderwerpen blijft de muziek lichtvoetig en toegankelijk, wat het album tot een breed geprezen en invloedrijk werk maakt binnen het hedendaagse rocklandschap.