Pyanook ZAS (CD)

Je kunt 'Zas', het nieuwe album van Pyanook, gewoon nemen voor wat het op het eerste gezicht is: een stuk muziek dat veelomvattend, complex, toegankelijk en mooi is. Maar 'Zas' is veel meer dan dat. Het is een verzameling vragen, waarvan de antwoorden in het oor van de luisteraar liggen. Het is de uitdrukking van een wereldbeeld dat niet in woorden kan worden uitgedrukt en daarom alleen in muziek kan worden beschreven. Het is de klinkende verwerkelijking van de oerreden van alle muziek maken, namelijk het tastbaar maken van de dimensies van ons bestaan en het doorgronden van de fundamentele vragen van het bestaan. Het spanningsveld in de klankwereld van 'Zas' speelt zich af tussen macrokosmos en microkosmos. Wat zich aan ons voordoet als een geheel wordt afgebroken in zijn deeltjes en samengevoegd tot een nieuw geheel. Ralf Schmid speelt met de verbeelding van het ziende oor, onthult de mystieke componenten van de werkelijkheid en maakt de principes van de metafysica tastbaar voor de zintuigen. De stukken op het album belichamen zeer verschillende gradaties van muzikale dichtheid en vertegenwoordigen een onbeperkt aantal invloeden. Maar juist deze openheid in alle richtingen, deze moed om zich af te keren van de categoriseerbaarheid van wat eigenlijk niet te categoriseren valt en stromen jazz, pop, klassiek, minimal music, ambient, elektronische muziek en de meest uiteenlopende muzikale etniciteiten samen te laten vloeien in een oceaan van klanken, maakt dit album tot een omniversele geluidservaring. Schmid combineert al deze elementen tot een soort muzikale metataal. Hoewel hij volledig thuis is in de muziektheorie, is Ralf Schmid geen analyticus, maar benadert hij zijn muzikale interesses op een zeer emotionele manier. Hij gaat aan de piano zitten en probeert verschillende dingen uit. Daarbij gebruikt hij bewust zijn eigen beperkingen als gereedschap, wat resulteert in een individueel vocabulaire. Wanneer hij gebieden als jazz of klassieke muziek benadert, doet hij dat vanuit zijn persoonlijke focus. Hij is ver verwijderd van het perfectioneren van wat al bestaat; in plaats daarvan zoekt hij naar de perfecte poëzie van het onvolmaakte. Als een hartige kruidenmix ligt de charme van zijn composities in de combinatie van individuele componenten. Schmid trekt de deur van de muziektheoretische machinekamer achter zich dicht en vertrouwt volledig op zijn eigen smaak. 'Dit is een heel bewust proces voor mij,' stelt hij. 'Ik weet dat ik een combinatie ben van veel dingen, een mozaïek van al die invloeden die me op belangrijke momenten in mijn leven tot in het diepst van mijn ziel hebben geraakt.'