Pieter Wispelwey & Florilegium Vivaldi: Concerti (CD)

ANTONIO VIVALDI gevierd geminacht geliefd gehaat. Een uitstekend violist en middelmatig componist was de beschrijving van zijn mede-Venetiaan, de toneelschrijver Carlo Goldoni; en een Uffenbach moet overdonderd zijn geweest toen hij de maestro zelf een fantasie (d.w.z. een cadens) hoorde spelen, die werkelijk beangstigend was, want zoiets is nog nooit gespeeld en kan ook nooit meer gespeeld worden: hij kwam met zijn vingers tot op een grasstruikbreedte van de brug, zodat de strijkstok geen ruimte had, en dit op alle vier snaren met imitatie en met een ongelooflijke snelheid. Hij was een controversiële figuur; velen vonden zijn concerti wild en wanordelijk; anderen daarentegen vonden ze geschreven in een te eenvoudige en conventionele stijl (Johann Joachim Quantz). Wat het eindoordeel ook moge zijn, Vivaldi werd aan het begin van de 20e eeuw na 100 jaar vergetelheid herontdekt. Een belangrijke reden daarvoor was de ontdekking dat J.S. Bach, die altijd populair was gebleven, veel van Vivaldi's werken had gekopieerd, in de eerste plaats om ze te bestuderen en later om respectvol gebruik te maken van hun materiaal in transcripties of arrangementen. Hier moet worden vastgesteld dat Vivaldi componeerde op een manier die niet conventioneel en gemakzuchtig was, maar juist uiterst inventief en gevarieerd. Zelfs in zijn ogenschijnlijk eenvoudige en conventionele werken kan de luisteraar genieten van de talrijke subtiele formele eigenaardigheden en de voortdurend onvoorspelbare asymmetrieën, b.v. in de frasering van onafhankelijke partijen.