Paolo Giacometti Davidsbundlertanze/Arabeske/Gesange (Super Audio CD)

In de nazomer van 1837 was de 27-jarige Schumann in het geheim verloofd met zijn geliefde Clara Wieck. De sterke emoties die met deze gebeurtenis gepaard gingen, stimuleerden Schumanns creatieve impulsen, want hij was een romanticus in hart en nieren. Het was in deze tijd dat hij de diep persoonlijke Davidsbndlertnze componeerde -18 dansen geïnspireerd door de denkbeeldige liga van David. Deze door Schumann bedachte bond bestond uit Schumanns eigen alter ego's, plus een aantal gerespecteerde musici en vrienden, waaronder Felix Mendelssohn-Bartholdy. De groep werd opgericht als een manier om te vechten tegen de Filistijnen; het was Schumanns antwoord op eigentijdse muzikale trends die hij zag als goedkoop, overdreven virtuoos en oppervlakkig. Twee van de Davidsbndler, Schumanns alter ego's Florestan en Eusebius, nemen een centrale plaats in alle werken van de componist in. Florestan is extrovert, levendig en wild; Eusebius is intiem, zachtaardig en verlegen. Het spanningsveld tussen deze twee uitersten vormt ook een verhalende rode draad voor de Davidsbndlertnze. Schumann plaatste de handtekening van het ene of het andere personage aan het eind van elk van de achttien dansen; sommige zijn zelfs door beide personages gesigneerd. Aan het einde van de cyclus keert de tweede dans, een van Eusebius' melodieën, terug, alleen om wreed te worden onderbroken door Florestan. Maar Eusebius heeft toch het laatste woord. Over de laatste dans schreef Schumann Ganz zum berflu meinte Eusebius noch folgendes; dabei sprach aber viel Seligkeit au seinen Augen. [Eusebius uitte, geheel onnodig, de volgende mening; maar in die tijd sprak er groot geluk uit zijn ogen. In 1838, een jaar na de Davidsbndlertnze, componeerde Schumann de Arabeske. Vredig, gelijkmoedig en tijdloos zijn woorden die passen bij deze kleine compositie, die bedoeld was als een delicaat ornament. De Arabeske, als muzikale vorm, werd later gebruikt door andere componisten, zoals Debussy en Reger, als uiting van bewondering voor Schumann.