Mumford & Sons Rushmere (CD)

Bol

Mumford & Sons brengen met Rushmere hun vijfde studioalbum uit, waarmee ze opnieuw hun plek in de hedendaagse folkrock bevestigen. Het album is uitgebracht op CD en werd mede geproduceerd door Dave Cobb samen met de bandleden zelf. De band, die al Grammy’s en BRIT Awards op hun naam heeft staan, presenteert hier hun eerste studioproject in bijna zeven jaar, en verwerkt daarin ook hun transformatie naar een trio sinds het vertrek van Winston Marshall. De muziek op Rushmere is te plaatsen binnen het genre folkrock, een stijl die het geluid van Mumford & Sons sinds hun debuut heeft getypeerd. Dit album grijpt in klank en sfeer terug naar de basis van hun carrière, maar rijgt ook invloeden uit het Amerikaanse rootsgenre aan hun Britse achtergrond. Het album werd opgenomen in verschillende studio’s, onder andere in Nashville en Savannah, wat goed past bij de verwevenheid van Engelse folk en Americana die het geluid kenmerkt. Productiematig is gekozen voor een vrij open, ambachtelijke aanpak: je hoort heldere instrumentatie, veel akoestische gitaren als dragers en harmonieuze, meerstemmige zang. Op Rushmere vinden we tien nummers, waarvan Malibu en Rushmere uitspringen als typische voorbeelden van het nieuwe geluid. Malibu opent het album op een melancholische en ingetogen toon, met klassieke ballad-elementen en een directere tekstuele insteek dan op eerdere albums. Rushmere, het titelnummer, lijkt qua compositie en thematiek een echo van hun debuutwerk, maar de band klinkt hier volwassen en geslepen. Het refrein bevat teksten over verloren anonimiteit, verpakt in nostalgische melodieën. Ook Caroline is een noemenswaardig nummer; het combineert melancholie en hoop en heeft een eenvoudig arrangement dat kenmerkend is voor deze nieuwe fase van Mumford & Sons. De thematiek van het album ligt dicht bij het persoonlijke. Het is vernoemd naar een vijver op Wimbledon Common in Londen, een symbolische plek waar de bandleden elkaar als vrienden en artistieke partners leerden kennen. Die terugkeer naar het begin hoor je in de teksten en de sfeer: er is sprake van reflectie, herbronning, en het zoeken naar een nieuwe kern na turbulente jaren. De vertrokken banjospeler Winston Marshall heeft onmiskenbaar zijn sporen nagelaten in het geluid, maar de band is erin geslaagd met minimale bezetting een coherent album af te leveren. Rushmere verscheen in het jaar 2025. Ondanks het frisse, persoonlijke karakter dat de band nastreeft, wordt het album door sommige recensenten beschouwd als een voorspelbare voortzetting van het bekende geluid. Critici prijzen het vakmanschap maar missen soms vernieuwing en diepgaande emotie. Toch biedt het album voor de liefhebber een herkenbare, kwalitatieve luisterervaring, geworteld in de kenmerkende folkrocktraditie van Mumford & Sons.

Fnac

origineel album - Verschenen op 28/03/2025 - bij Polydor