Motorhead Another Perfect Day

Motörhead’s album Another Perfect Day, uitgebracht als LP in het begin van de jaren tachtig, markeert een opvallend moment in de geschiedenis van de band. Het is het enige studioalbum waarop gitarist Brian Robertson speelt, die bekend werd met Thin Lizzy. Met zijn komst veranderde het geluid van Motörhead merkbaar: de ruige en ongepolijste heavy metal van de band kreeg op deze plaat een melodieuzer en meer rock-georiënteerd karakter, zonder de brute energie te verliezen waar Motörhead om bekend staat. Qua genre valt Another Perfect Day te omschrijven als een mix van heavy metal en hardrock, al zijn er op dit album duidelijker dan voorheen melodische elementen hoorbaar. De productie, verzorgd door Tony Platt, is helderder dan gebruikelijk voor Motörhead, waardoor de gitaarlijnen en solo's van Robertson extra opvallen. Dit leverde een plaat op die door sommigen als toegankelijker wordt beschouwd, maar die ook een breuk betekende met de rauwe stijl van eerdere albums. Op deze LP staan meerdere tracks die exemplarisch zijn voor de unieke stijl van dit album. 'Back at the Funny Farm' is een krachtige opener, waarin direct het vernieuwde gitaargeluid van Robertson prominent aanwezig is. Een ander opvallend nummer is 'Dancing on Your Grave,' waarin melodie en agressie samenkomen en dat geldt als een van de meest herkenbare en gewaardeerde stukken van de plaat. Ook 'I Got Mine' springt eruit vanwege de sterke riffs en het catchy refrein, waarmee duidelijk wordt hoe de band met Robertson openstaat voor meer melodie binnen hun geluid. Ondanks de aanvankelijke verdeeldheid onder fans en critici over de richting die op Another Perfect Day wordt ingeslagen, is het album later als een waardevolle en gedurfde stap in de Motörhead-catalogus gaan gelden. Het experimentele karakter wordt versterkt door de dynamiek tussen Lemmy’s kenmerkende zang en bas, Robertson’s meer technische gitaarspel, en de strakke slagen van drummer Phil 'Philthy Animal' Taylor. Another Perfect Day verscheen in het begin van de jaren tachtig, in een periode vol personele wisselingen voor Motörhead. De plaat wordt vaak gezien als een interessant buitenbeentje tussen de klassiekers van de band, maar toont overtuigend de flexibiliteit en het experiment van deze invloedrijke heavy metal-groep.