Mark Murphy Midnight Mood (LP)

Bol Partner

Toen hij in oktober 2015 op 83-jarige leeftijd overleed, waren de plaatselijke kranten, terughoudend in hun rouwadvertenties. Voor veel jazzfans en cognoscenti was zanger Mark Murphy enorm ondergewaardeerd; ze hebben gelijk, zoals zijn productieve zes decennia durende artistieke carrière getuigt: tijdens die carrière toonde Murphy een inventief stilistisch bereik dat blues tot bebop tot moderne jazz omvatte. Zijn MPS-opname uit 1967 valt in het midden van zijn 'Europese decennium', en het is een van de mooiste, opvallendste documenten van zijn kunnen. Midnight Mood kenmerkt zich door de geraffineerde dialoog tussen stem en acht musici van de Kenny Clarke-Francy Boland-Big band, maar het begint a capella: Murphy verwelkomt ons met Duke Ellington's Jump For Joy terwijl hij het vocale koord zonder net bewandelt en ons tegelijkertijd een voorproefje geeft van zijn onorthodoxe scatzang. Met I Don't Want Nothin' biedt het ensemble ons een swingende, bluesy, ondeugende miniatuur, terwijl Murphy's stem op Why And How verschuift naar een merkbaar donkerder tint, omgeven door korte indringende solo-intermezzo's van de band. Alone Together onthult een meesterwerk van frasering boven gesyncopeerd pianospel; You Fascinate Me So benadrukt Murphy's romantische vurigheid. Hopeless ontvouwt zich met een overweldigende intensiteit à la Sinatra, en Sconsolato wordt opgediend met een nonchalante Hispanic flair. Met subtiel genuanceerde tederheid op My Ship en I Get Along ..., roept Murphy een nachtelijke sfeer op in dialoog met de toetsen, terwijl Just Give Me Time een donkere sensualiteit weerspiegelt die zwalkt tussen Swing en Bossa.

Fnac

origineel album - Verschenen op 10/11/2017