Jennifer Pike & Martin Roscoe French Violin Sonatas (CD)

Jennifer Pike, een exclusieve Chandos artieste en een van de helderste opkomende sterren in de muziekscene van vandaag, uitgeroepen tot BBC Young Musician of the Year in 2002, vertolkt enkele van de grootste muziekstukken voor viool in het repertoire. Op haar eerste recitalopname voor Chandos speelt ze samen met de gerenommeerde pianist Martin Roscoe, en samen leggen ze op voortreffelijke wijze de Gaelische kwaliteiten van de vioolsonates van Franck, Debussy en Ravel vast. De Vioolsonate in A van César Franck werd in 1886 geschreven als huwelijkscadeau voor de grote violist Eugène Ysaÿe. Dit is een triomfantelijk voorbeeld van de cyclische vorm in vier delen: een loom Allegretto, een vurig Allegro, een Recitativo-Fantasia die teruggrijpt op eerdere thema's, en een zachte finale die een van de mooiste voorbeelden is van een canon geschreven na Bach. De première in 1886 vond plaats in een kunstgalerie in Brussel, in een kamer die zo donker was dat Ysaÿe de sonate grotendeels uit zijn hoofd moest spelen. De Vioolsonate was de derde en laatste voltooide van een geplande reeks van zes sonates voor verschillende instrumenten, waaraan Debussy in 1915 begon, drie jaar voor zijn dood. Vergeleken met de sonates van Franck en Ravel is dit werk heel anders wat betreft de vrijheid en fantasie die het uitdrukt in zijn ideeën en structuur. Het is mogelijk deels geïnspireerd door een zigeunervioolspeler die Debussy hoorde tijdens een bezoek aan Boedapest; de vioolteksten in het centrale deel bevatten inderdaad een aantal 'zigeunertrekjes': trillers, slides en plotselinge uitbarstingen van opwinding. Dit deel presenteert zeventien verschillende tempoaanduidingen in slechts zes pagina's, wat Debussy's sterke verlangen benadrukt om muziek te schrijven die 'klinkt alsof het niet is opgeschreven'. De Vioolsonate combineert de invloed van blues met een sobere schoonheid en was Ravels laatste kamermuziekwerk. Aan het eind van de jaren 1890 had de jonge Ravel één deel van een vioolsonate geschreven, maar het duurde tot de jaren 1920 voordat hij het werk voltooide. Hij ging uit van het basisprincipe dat de twee instrumenten, viool en piano, die onverenigbaar zijn, zo onafhankelijk mogelijk van elkaar moesten worden gemaakt, zonder het risico te lopen dat de structuur zou instorten. Het opzettelijke gebrek aan relatie tussen de instrumenten stelde de oren van de critici op de proef, en toen Ravel de sonate meenam op zijn Noord-Amerikaanse tournee in 1928 waren ze het er niet mee eens - hoewel het werk zeer goed werd ontvangen door het publiek!