George Duke Inner Source

Bol Partner

In 1971 werd George Duke, die net zijn tijd bij de Mothers of Invention erop had zitten, geëngageerd door het Cannonball Adderley Quintet. Vanaf april van dat jaar maakte Duke in korte tijd twee opnamen die bij de release in 1973 als dubbel LP (tegen de wens van de artiesten overigens) een belangrijk statement zouden zijn. Op Chapter One van zijn fusion autobiografie, Solus, probeert Duke, samen met de skeletbemanning van bassist John Heard en drummer Dick Berk, de nieuwe compositorische filosofie uit die hij had geabsorbeerd van zijn werk met Adderley. Het album was verplicht om een jazzy omgeving te behouden, wat geïllustreerd wordt door de harmonisch vloeiende piano-improvisatie op Love Reborn en de door bop beïnvloede bedrijvigheid van The Followers. Maar de plaat geeft ook het belang aan van de keyboards in al hun verschillende contexten - de funky rock van Au-right, en het smeulende, dromerige gevoel van Peace, bijvoorbeeld. En op Manya Duke laat hij zijn uitbundige experimentele synthkant horen. The Inner Source gaat op dezelfde voet verder. So There You Go is een ronduit verrukkelijke wals met e-piano, terwijl Some Time Ago pure klankkleur en sfeer is. Een exotisch juweeltje vinden we in Nigerian Numberumba, waarin een Afrikaanse Lamellofoon vakkundig wordt gesimuleerd met een echoplex en ringmodulator. Duke begint hier ook de bezetting te variëren. Feels So Good und My Soul worden versterkt met latin percussie, en indringende hoorn- en rietinstrumenten (grootheden uit de entourages van Thad Jones en Santana). Hetzelfde geldt voor het titelnummer, een meesterzet van kwintetdramaturgie, met Duke op zijn eerste instrument, de trombone. Als curiositeit gaan twee bassen de strijd met elkaar aan op Twenty Five. Het laatste stuk, Always Constant, is een meer open stuk dat zich spontaan in de studio ontvouwde.

Fnac

origineel album - Verschenen op 31/08/2018