Florilegium Paris Quartets Volume 2 (Super Audio CD)

Telemanns Parijse kwartetten In Telemanns correspondentie in 1717 met de grote Duitse componist, theoreticus en muziekjournalist Mattheson, geeft hij toe dat hij 'een groot liefhebber van Franse muziek' is. Maar in werkelijkheid was Georg Phillip Telemann, zoals elke zichzelf respecterende Duitse componist van zijn tijd, grondig vertrouwd met de stilistische conventies van andere Europese landen en met name met die van de grote rivalen uit Italië en Frankrijk. In het begin van de jaren 1720 had Telemann al blijk gegeven van een grondige praktische kennis van de Italiaanse compositiestijl in zijn talrijke sonates en concerti, een stijl die in heel Europa te horen was. Tot dan toe hadden de Fransen echter bepaalde kenmerken van hun muziek weten te behouden, namelijk de ouverture en de suite, samen met een breed scala aan dansen. In tegenstelling tot de Italianen, die in de kamermuziek de voorkeur gaven aan openlijk vertoon van virtuositeit, ontwikkelden de Fransen de oorspronkelijke vorm van de Sonate en Quatuor met zijn vier nauw met elkaar verbonden delen. Het waren kwartetten in de ware zin van het woord, in tegenstelling tot de triosonates die Telemann tot dan toe voor dezelfde bezetting had geschreven. Telemann had zijn uitzonderlijke beheersing van deze vorm al laten zien toen hij in 1730 zijn eerste reeks Parijse kwartetten in Hamburg publiceerde. Deze werden herdrukt door Le Clerc in Parijs in 1736, en hoewel ze geïnspireerd waren door de Franse stijl, is de structuur van de composities meer Italiaans; twee concerti, twee balletti en twee sonates. Misschien was het vanwege het Parijse succes van deze kwartetten dat Telemann besloot om in 1737 een bezoek aan Parijs te brengen. Hij bleef er acht maanden en hoorde er een aantal van zijn werken uitgevoerd worden tijdens de openbare concerten van het Concert Spirituel en ontmoette er enkele van de beroemdste musici van die tijd. Hij hoorde zijn eerste kwartetten uitgevoerd worden door de fluitist Blavet, de violist Guignon, de gambist Forqueray (de Jongere) en de cellist Edouard. Deze werken werden zeer populair en werden met zoveel succes uitgevoerd in Parijs dat Telemann geïnspireerd werd om nog zes Nouveaux Quatuors te schrijven in 1738.