Fabian Müller Passionato (CD)

Na een zeer persoonlijke en prachtig beoordeelde Brahms-opname volgt Fabian Müller met Passionato, een album dat zich niet concentreert op één componist, maar op een 'centraal meesterwerk van de westerse pianomuziek': Beethovens 'Appassionata'. Vanuit dit middelpunt weeft Müller een programma dat laat zien waarom hij wordt beschouwd als een van de meest veelbelovende jonge pianisten van Duitsland. Het is logisch dat hij niet de eerste pianist is die zijn energie in dit groots opgezette werk steekt, en Fabian Müller is zich daar terdege van bewust. 'Elke generatie heeft het recht om deze stukken voor zichzelf te herontdekken. Afgezien daarvan is het gewoon onmogelijk om een stuk twee keer op dezelfde manier te spelen. Dus ook al ken ik mijn favoriete uitvoeringen van voor tot achter, de mijne zal toch de 'Appassionata' van Fabian Müller zijn.' Dit is het uitgangspunt van zijn nieuwe album, zowel geografisch als muzikaal. Opgegroeid tussen het Beethovenhaus en het Schumannhaus in Bonn, ziet hij 'veel meer de Rijnlander dan de Weener' in Beethoven, en flankeert hij de Appassionata met Schumanns G-minor Sonate - een werk van uitersten. Wanneer Schumann de artiest vraagt om 'zo snel mogelijk' te spelen in het eerste deel, en dan 'nog sneller' in de coda, heeft Müller zijn eigen persoonlijke antwoord: 'Het is meer een gevoel dat te sterk is om op een 'normale' manier tot uitdrukking te worden gebracht. Alles laten vallen en spelen voor je leven. Dat is de sleutel. Een gevoel dat er iets uit je stroomt.' Fabian Müller heeft al bewezen dat hij zich de pianomuziek van Brahms eigen weet te maken. Zijn twee Rapsodieën geven de pianist de indruk 'dat ze overal doorheen zouden kunnen smelten; omdat ze, zonder alarm, altijd zo brandend, doordringend en doordringend zijn'. Als derde tegenhanger van Beethoven, naast Schumann en Brahms, kiest hij een componist wiens oeuvre een ander onderdeel van zijn muzikale identiteit vertegenwoordigt. Wolfgang Rihm en zijn Pianostuk Nr. 5 'Tombeau' werpen een ander licht op de muzikale interpretatie van de beleving van menselijke gevoelens: 'Beethoven combineert emotie met een zeer sterke structuur, Rihm met enorme meedogenloosheid, Schumann met zangerige vervoering, en Brahms weer iets anders Met Passionato presenteert Fabian Müller een album dat de interpretatie van romantische pianomuziek naar een nieuw niveau tilt. Het moet authentiek zijn, op de menselijke schaal, zoals Fabian zelf. Hij studeerde op 15-jarige leeftijd in de pianoklas van Pierre-Laurent Aimard in Keulen, speelde daarna in de grote concertzalen van Duitsland en won sindsdien het ARD Muziekconcours en het concours 'Ton und Erklärung'. Het valt op dat Fabian Müller net zo duidelijk over muziek spreekt als dat hij het speelt. 'Een werk begrijpen betekent immers dat je de aantrekkingskracht ervan waardeert en je kunt voorstellen wat het de moeite waard maakt om het te horen. Ik denk dat iedereen daar enorm van kan profiteren. En daarom zal ik nooit ophouden van muziek te houden. En het allerbelangrijkste: nooit ophouden dat met zoveel mogelijk mensen te delen.'