Diabolus In Musica

Diabolus In Musica is een studioalbum van de Amerikaanse metalband Slayer, uitgebracht in de late jaren negentig en sinds 2024 opnieuw als geremasterde LP beschikbaar. Het album markeert een opvallende fase in de carrière van Slayer, doordat het een duidelijke koerswijziging laat horen ten opzichte van hun eerdere, klassieke thrash-metal releases. Waar voorafgaande albums zoals Divine Intervention het traditionele Slayer-geluid behielden, experimenteert Diabolus In Musica met invloeden uit de opkomende nu-metal en groove-metal, wat destijds leidde tot uitgesproken reacties van zowel fans als pers. Qua genre beweegt Diabolus In Musica zich tussen thrash metal, nu-metal en extreme metal. Slayer kiest op deze plaat voor down-tuned gitaren, zware en repetitieve riffs en introduceert ook vocale effecten die niet eerder prominent aanwezig waren in hun muziek. Hierdoor klinkt het album zowel gepolijst als afwisselend rauw en grimmig. Veel critici en luisteraars vallen over de groove-georiënteerde aanpak en de soms hoekige ritmestructuren die doen denken aan bands als Korn, terwijl Slayer tegelijkertijd probeert afstand te houden van het meest clichématige nu-metal geluid. Wat direct opvalt is dat gitarist Jeff Hanneman op bijna alle nummers de muziek heeft geschreven, wat het album zijn specifieke, donkere karakter geeft met een gewijzigde intensiteit ten opzichte van oudere Slayer-werken. Tom Araya experimenteert met zijn zang – soms rapachtig a la nu-metal – en ook drum- en basbreaks zijn nieuw voor de band. Deze elementen onderscheiden Diabolus In Musica als het meest afwijkende album binnen de Slayer-discografie, maar desondanks blijft het herkenbaar als een Slayer-product door de agressie, snelheid en terugkerende thema’s als destructie, religiekritiek en fysieke dreiging. Ondanks de verdeeldheid onder fans en critici bevat Diabolus In Musica een aantal tracks die exemplarisch zijn voor de nieuwe richting. 'Bitter Peace' opent het album en zet direct de toon met een mix van zware riffing en vernieuwende vocalen. 'Stain of Mind' is een van de bekendste nummers, waarin het groovende karakter en de choppiness van de zang sterk naar voren komen. Verder biedt het album meer typische Slayer-nummers zoals 'Screaming From the Sky'. Deze nummers tonen de schizofrene dynamiek van het album: enerzijds experimenteel en anders dan voorheen, anderzijds nog steeds doordrenkt van Slayer’s kenmerkende donkere energie. De ontvangst van Diabolus In Musica was wisselend. Een deel van de critici ziet het als Slayer’s zwakste plaat vanwege het experiment en de afwerkingskeuze, terwijl anderen juist waardering uiten voor het feit dat de band lef toont en de eigen grenzen opzoekt. Sommige recensenten menen dat Slayer nooit écht de kern van het genre heeft verraden, aangezien de teksten, duistere sfeer en atonale gitaarsolo’s behouden blijven. De productie wordt veelal omschreven als gepolijst maar tegelijkertijd wrang; een reflectie van de onzekere positie van metal in de popcultuur van het einde van de jaren negentig. Het geremasterde LP-uitgave van Diabolus In Musica biedt fans de kans om het album opnieuw te herwaarderen en te beluisteren via hedendaagse audioapparatuur. Ook al is het een omstreden werk in de Slayer-discografie, blijft het een belangrijke getuigenis van een band die weigert stil te blijven staan en zichzelf opnieuw durft uit te vinden binnen het extreme metalgenre.